ในวันที่แม่แก่เฒ่า อย่าลืมแม่นะลูก

ในวันที่แม่แก่เฒ่า อย่าลืมแม่นะลูก

เมื่อตอนที่แม่ เริ่มออกเดินทางแม่ก็เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งผ่านคืนวัน มีความฝันมีชีวิตเป็นของตัวเอง เหมือนกับเราแม่เดินทางมาเจอ ความรักมีชีวิตคู่ที่หวังจะสร้างเป็นครอบครัว

ผ่านวันที่ตื่นเต้นที่สุดคือวันที่ รู้ว่าในครรภ์ของแม่ มีเราอยู่ในนั้นเป็นจุดเริ่มต้นของเวลากว่า 9 เดือนที่แม่ต้องแบก น้ำหนักกว่า 10 กิโลกรัม

..แม่เริ่มใช้ชีวิต อย่ างระมัดระวัง มากขึ้นแม่กลัวว่าลูกในท้องของแม่จะเป็นอัน ต ร า ยและวันที่แม่เ จ็ บ ป ว ด แสน ส า หั ส ก็มาถึงวันแรกที่แม่ ได้เห็นหน้าเรา

“เต็มไปด้วยความสุข แต่แม่ก็เ จ็ บ ป ว ด” 

ชีวิตส่วนตัวของแม่ ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไปความฝัน อาจถูกพักไปบ้าง แต่ก็เต็มใจข้าวของเครื่องใช้ลดลงเหลือ เท่าที่จำเป็นรูปร่างหน้าตาที่ สวยงามของผู้หญิงคนหนึ่ง

ไม่สำคัญเท่าลูก ของแม่อีกแล้ว“เรื่องอื่นๆ ของแม่ ช่างมันก่อนเถอะ”อนาคตของตัวเอง ที่แม่เคยคิดถึงถูกแทนที่ด้วย อนาคตของลูก จนหมดสิ้นเราจะปลอดภัยไหม เราจะเป็นเด็กดีหรือเปล่าเราจะเรียนอะไร เราจะได้น้อยกว่าลูกคนอื่นไหม

แม่พย าย ามทุกอย่ างให้เราได้รับสิ่งที่ดีที่สุดแม่เสกทุกอย่ าง ให้เด็กน้อยของแม่เติบโตอย่ างดี“เหนื่อยนะ แต่แม่จะสู้”แล้วเราก็เติบโตแม่เริ่มพบกับความห่างเหินของลูก ที่เคยตัวเล็ก..

แม่ไม่ได้เป็นเพื่อนเล่น ที่เราเคยสนุกด้วยแล้วแม่เห็นใบหน้าที่ เราหงุดหงิดใส่มากขึ้นขณะเดียวกันก็เห็น รอยยิ้ม ที่แม่เคยได้รับแต่ผู้รับกลาย เป็นเพื่อนของเรา

“น้อยใจ แต่ทำอะไรไม่ได้”

วันที่แม่โล่งใจ อย่ างที่สุดคือ วันที่เราเรียนจบแม่ฝ่าฟันมามากมายกว่า จะได้ปริญญาใบนี้มาแม่คิดว่าหมดห่วงแล้ว ลูกเอ๋ยแต่ขณะที่แม่มองดูเราถ่ายรูป สนุกสนานกับเพื่อนบัณฑิต

แม่ก็รู้ตัวว่า แม่คิด ผิ ด แล้วลูกจะได้งานที่ดี หรือเปล่าลูกจะมีแฟนที่รักลูก เหมือนที่แม่รักไหมเขาจะดูแลลูกอย่ างที่ แม่ทะนุถนอมหรือเปล่าถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว ลูกจะอยู่ต่อยังไง

“โตแค่ไหนแม่ก็เห็น ภาพเด็กตัวน้อยๆของแม่เสมอ”

ลูกของแม่ค่อยๆ ออกเดินทาง ในชีวิตของตัวเองเรามีครอบครัว มีลูก มีบทบาทเพิ่มขึ้นจนบทบาท การเป็นลูกของแม่ น้อยลงกว่าเดิม…

แม่รู้แล้วว่า ถึงเวลาต้องปล่อยวางลูกมีชีวิตของลูกแล้ว แต่แม่ไม่เคยวางได้เลยแม่ยังรักและห่วงลูก ของแม่เสมอ“อย่ าลืมแม่นะลูก” แม่แก่ตัวลง

พร้อมกับนับถอยหลัง การจาก ล าเป็นการเดินทางช่วงสุดท้าย ที่ต้องเผชิญความเสื่อมถอยสองแขนที่อุ้มลูก มาหลายปี ยกอะไรมากไม่ได้แล้วสองขาที่เคยพาลูก ไปไหนต่อไหน ต้องใช้ไม้เท้าพยุง

วาจาที่เคยเป็น เสียงกล่อมลูก เริ่มพูดไม่รู้เรื่องส มองที่เคยใช้ ช่วยลูกให้เติบโต เริ่มลางเลือนหัวใจที่เคยสู้ฝ่า ฟั น ปัญหาให้ลูก บีบตัวน้อยลง

“แม่เหมือนก้อนน้ำแข็ง ที่วางตั้งอยู่กลางแดด”

วันนี้ระหว่างที่เราเดินทางในชีวิตของเราลองหันไปมองหน้าแม่ ของเราให้เต็มตามองเข้าไปให้เห็นถึงการเดินทาง ที่ผ่านมาของแม่วันนี้แม่เดินทางมาไกลมากแล้ว

ขอแค่อย่ าลืมการเดินทางที่ผ่านมาของแม่นี่เป็นการเดินทางของความรักที่วิเศษที่สุดแด่แม่และลูกของแม่ทุกคน เพราะคำพูดบางคำ เปลี่ยนชีวิตบางคน


ที่มา : postsread