เราต้องหัดเดินเพียงลำพังบ้ า ง เพราะไ ม่ มีใครอยู่กับคุณตลอดไปได้

เราต้องหัดเดินเพียงลำพังบ้ า ง เพราะไ ม่ มีใครอยู่กับคุณตลอดไปได้

1 หนทางของชีวิตนั้น ยังย า วไกล

จงเรียนรู้ที่จะเดินลำพังบ้าง เผื่อวันใดที่คนอื่นไม่ได้สนใจคุณเหมือนเดิม ก็ไม่ต้องเ สี ยใจ เพราะทุกคนต่างมีเส้นทาง ของชีวิตที่ต้องเดินเหมือนกัน ไม่มีใครเดินเคียงคู่คุณ ไปจนถึงปลายทาง อย่าให้ใครคนใดคนหนึ่ง หรือเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่ง กลายเป็นทั้งหมดในชีวิตคุณ

2 ความซาบซึ้งทดแทน ความผูกพันไม่ได้

ไม่ว่าจะเป็นใคร เพื่อนหรือคนแปลกหน้า คุณต้องเรียนรู้ที่จะยิ้ม แม้ในใจจะร่ำไห้สะอื้น สักเพียงใด เพราะมนุษย์ทุกคน ต่างมีความเห็นแก่ตัว จึงอย่าไปคาดหวังว่า จะมีใครดีต่อคุณโดยปราศจากเงื่อนไข หากใครคนหนึ่งไม่มีค่าเพียงพอ ให้คุณถนอม ก็ต้องฝึกปล่อยฝึกวางฝึกทิ้ง

3 จงอย่าเลือกคบคน ที่รูปร่างหน้าตา

จงเรียนรู้ที่จะชื่นชมคน ที่ความสามารถ และหากคุณคิดว่าตัวเองสู้คนอื่นเขาไม่ได้ อย่าได้น้อยเนื้อต่ำใจ เพราะคุณ ก็เป็นคนธรรมดา เหมือนคนอื่นทั่วๆไป

4 พ่อแม่คือคนที่รัก และปรารถนาดีต่อคุณมากที่สุด

อย่าคิดถึงท่าน เฉพาะตอนไม่มีเงิน อย่าคิดว่าในสายตาพ่อแม่ คุณยังเป็นเ ด็ กอยู่ตลอดเวลา อันนี้ก็ถูก ถูกในมุมของพ่อแม่ แต่ไม่สงสารพ่อแม่เหรอ ที่มีลูกไม่รู้จักโตสักที

5 ไม่มีอะไร เหมือนเดิมเสมอ

เพราะทุกสิ่งเปลี่ยนไป ทุกเวลาทุกนาที อย่าเอาวิธีการเก่าๆ มาแก้ไขปัญหา คนสองคนรักกัน อาจไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา อย่าเอาแต่พร่ำเพ้อ อย่าเอาแต่เรียกร้อง เพราะสิ่งนี้อาจเป็นชนวนที่ ทำให้คนสองคนห่างไกลกันมากกว่าเดิม

6 ต่อให้กำแน่นเท่าใดก็สู ญ เ สี ยมากเท่านั้น

เหมือนกับการกำทรายนั่นแหละ ยิ่งคุณกำแน่น ทรายก็ร่วงออกจากมือมากเท่านั้น ที่ควรถนอมจงรู้ถนอม เพราะเมื่อใด ที่คุณสู ญ เ สี ยไป สิ่งนั้น คนนั้น อาจเป็นสิ่งที่มีค่าที่ทำให้คุณเจ็บปวดและเ สี ยใจที่สุดก็เป็นได้ เมื่อใดที่รู้สึกสิ้นหวัง หากอยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะ แต่เมื่อร้องจนหนำใจแล้ว ก็ต้องลุกขึ้นยืนหยัด อีกครั้งให้ได้

ที่มา...postsread.com