อย่ าบ่ นว่ าจ น เดี๋ยวจะจ นจริงๆ จำไว้ให้พูดว่าก็พอมี

อย่ าบ่ นว่ า “จ น” เดี๋ยวจะ จ น จริงๆ

จำไว้ ให้พูดว่า “ก็พอมี”

หม กมุ่ นคิดแบบไหน

ชีวิตก็เป็นแบบนั้น

แม่เคยบอกตามประสาชาวบ้านว่า

อย่ าบ่ นว่ า “จ น”

เดี๋ยวจะ จ น จริงๆ

ให้พูดว่า “ก็พอมี”

อย่ าพร่ำบ่ นในสิ่งที่ไ ม่ดี

ชีวิตแ ย่

ชีวิตไ ม่ดี

ชีวิตต กต่ำ

ชีวิตเฮง ซ วย

เดี๋ยวมั นจะพาจิตเราไปทางนั้น

“เดี๋ยวก็ได้แบบนั้นแบบถาวร”

ให้พูดถึง “ความหวัง”

ที่จะพาเราไปจากสิ่งนั้น

พาใจเราไปจดจ่อกับสิ่งตรงข้าม

ให้กำลังเราทั้งหมด ไปทำงานกับส่วนนั้น

หาเวลาว่าง คิดสิ่งที่จะบำรุงจิตใ จ

อย่ าไปจมอยู่กับสิ่งที่ทำให้เศร้ า

อ ย่าให้มั นครอบครองชีวิตนาน

เรื่องเศ ร้าเราก็มีกันทุกคน

เรื่องแ ย่ก็มีกันทุกคน

เรื่องไ ม่สมหวัง–ไ ม่มีใครหนีพ้น

เรื่องไ ม่ได้ดั่งใ จ–เจอกันรายวัน

ยิ่งเรื่องเหนื่อ ย ถ้าเรามีงานทำ

มีคนรอบข้าง มีหน้าที่รับผิ ดชอบ

มั นก็ต้องมีปั ญหาให้เจอ ให้แ ก้–ก็ต้องเหนื่ อย

เหนื่อ ยมาก เหนื่ อยน้อย เหนื่อ ยกันทั้งนั้น

สวรรค์รู้ว่ามนุษย์ต้องเป็นแบบนี้

เลยให้ค าถ ามา 1 บท

“อ ด ท น”

เ อาไว้ ให้ผ่านพ้น

ให้ ‘ท่อง’ แล้ว ‘ทำ’

ทำแบบไ ม่เรียกร้องกำหนดเวลา

มีคนบอกว่า

บางอย่างเราจะได้มั นมา

“เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม”

ถ้ายังไ ม่ได้

ก็ขอให้รู้ว่า เวลายังไ ม่เหมาะสม

ไ ม่ต้องเดินไปถามใคร

กลับมา “ท่องค าถ า”

และปฏิบัติต่อไป

ความอดทน รสชาติของในวันนี้อาจจะข ม

แต่เมื่อผ่านการบ่ มให้เหมาะสมกับเวลา

คุณค่าของมั นนั้นแสนหอมหวาน


ที่มา...https://www.kiddpan.com/6019/