ต้ อ งฝึกให้ต ัวเองเป็นคนรู้จ ักถอยบ้ๅง ไ ม่ ต้ อ งชนะทุกเรื่องก็ได้

ต้ อ งฝึกให้ต ัวเองเป็นคนรู้จ ักถอยบ้ๅง ไ ม่ ต้ อ งชนะทุกเรื่องก็ได้

คนเราเก ิດมา ไม่มีใครจะได้ทุกอ ย่ างสมดั่งใ จไปຫมດหรอก เเม้เเต่ตัวเราเอง บางครั้งก็ยังทำอะไรไม่ได้ดั่งใ จตัวเองเลย

เเล้วเราจะไป “คาดหวัง” ให้คนอื่น ทำทุกอ ย่ างให้ได้ดั่งใ จเรา มันเป็นไปไม่ได้ ถ้าเราเข้าใ จเรื่องนี้ เราก็จะไม่ไปอารมณ์เ สี ยกับการที่คนอื่นทำไม่ถูกใ จเรา

การอยู่ในสังคม ต้องเจอกันคนหลายประเภท เป็นธรรมดาที่ต้องมีเรื่องไม่พอใ จเรา เเต่ต้องรู้จัก “ถอย” ออกมา ลองถอยสักก้าว คลื่นลมจะได้สงบ

เพราะน้ำที่ใสเกินไป ก็ “ไร้ปลา” เหมือนคนที่ชัดเจน ตรงเกินไป ก็ “ไร้เพื่อน” ได้เช่นกัน

ทะเลาะกับ “เพื่อน” ถึงจะชนะ ก็ต้องสูญเ สี ย “มิตรภาพ” ทะเลาะกับ “คนรัก” ถึงจะชนะ ก็ต้องทำให้ “ความรักจืดจาง” ลงไป

ทะเลาะกับ “ครอบครัว” ถึงจะชนะ ก็ทำให้ “ความผูกพัน” ຫมດลงได้ เเล้วเราจะไปเ สี ยเวลาทะเลาะกัน เพื่อสร้างความทรงจำเเย่ๆให้กันไปทำไม

อ ย่ าไปยึดติดกับความคิดของตัวเองจนเกินไป คนเราไม่จำเป็นต้องชนะทุกครั้ง ถึงจะเรียกว่าเก่ง

คนที่เก่งจริง คือคนที่ชนะได้ เเต่รู้ว่าเวลาไหนควรยอมเเพ้ เพราะ “ชัยชนะ” ไม่ได้นำมาซึ่งสิ่งที่เราต้องการเสมอไป

บางที การอ ຢๅกเอาชนะ จะยิ่งทำให้ทุกอ ย่ างเเย่ลงไปกว่าเดิมด้วยซ้ำ อ ย่ าเก็บทุกเรื่องที่เห็น ทุกเรื่องที่ได้ยิน ใส่เข้าไปในใ จเราทุกอ ย่ าง

เพราะบางอ ย่ างมันก็เป็น “ข ย ะ” ที่เราควรจะทิ้งไป ไม่ใช่เก็บมันไว้ให้เหม็นตัวเอง คนบางคนเเค่ รับรู้ก็พอ ได้ยินอะไรมาเเค่ฟังก็พอ

เรื่องบางเรื่องเเค่มองก็พอ ไม่ต้องเอาตัวเราเข้าไปข้องเกี่ยวให้ ทุ ก ข์ ใ จ หัดถอยออกมาดูบ้าง เพราะไม่จำเป็นต้องเป็นผู้ชนะทุกเรื่องก็ได้

อะไรจะเก ิດ ก็ต้องเก ิດ เมื่อเรื่องหลายเรื่องเหนือการควบคุม เราคงต้องปล่อยมันไป อยู่กับความจริงในปัจจุบัน คือ ปัจจุบันเรามีหน้าที่อะไร

ต้องรับผิ ดชอบต่อใคร หรือ สิ่งใด เราก็ดูเเลรับผิ ดชอบทำหน้าที่ไป ตามภาระที่เรามี อ ย่ าเ สี ยเวลาไปวุ่นวายเฝ้าสอดส่อง ในการกระทำของใคร

ใครเขาจะทำอะไร มันก็เรื่องของเขา บางทีเรารู้ เราเห็นก็ใช่ว่าจะได้ประโยชน์ มิหนำซ้ำยังให้ໂ ท ษให้วุ่นวายใ จเราอีก

เเล้วก็อ ย่ าเผลอไปฝากความหวังกับสิ่งที่คิดว่า “น่าจะเป็น” เพราะสิ่งที่เราคิดว่า“น่าจะเป็น” มันอาจจะไม่ได้ “เป็นอ ย่ างที่คิด”

หรือถ้า “เป็นอ ย่ างที่คิด” ก็ใช่ว่าจะนำมาซึ่ง “ความพึงพอใ จ” เสมอไป


ขอบคุณ : ณ ส ติ จั บใ จ