สมัยนี้ “คนตรงๆ” อยู่ยาก มีแต่..คนสร้างภาพ ที่อยู่ได้สบาย

สมัยนี้ “คนตรงๆ” อยู่ยาก มีแต่..คนสร้างภาพ ที่อยู่ได้สบาย

เคยเห็นกับตา…

เพื่อนคนนึงทำงานโรงงานเงินเดือน 11,000 ยอมกู้เงิน 25,000 มาซื้อ ล้ อ แม็ก ใหม่

เพียงเพราะ.. “อยากได้!!”

เพื่อนคนนึงเป็นพนักงานห้ างสรรพสินค้าเงินเดือน 13,000 ยอม กู้เงิน ยอมรู ด บัตร…ซื้อ ไ อ โ ฟ น

เพียงเพราะ.. “ไอ้คนที่เขาไม่ชอบ มี แต่..เขาไม่มี!”

ไ ซ ด์ ไ ล น์ คนนึงที่ผมรู้จัก นอ น กับ แข ก นอนกับลูกค้า ได้เงินมา ซื้อกระเป๋าใบละ

4-5 พัน ซื้อรองเท้า 9 พัน ซื้อกางเกงในตัวละพัน

ทั้งสามคนผมรู้จักในชีวิตจริง

ปัจจุบัน ทุกคนลำบาก ย ากจนหนีสิน…รุงรัง

เกลียดเพื่อนร่วมงาน… ไม่ชอบเจ้านายเบื่องาน

เบื่อชีวิต อยากลาออก แต่ก็ทำไม่ได้… เพราะ เป็นหนี้

หนี้ บั ตร ผ่อนรถ ค่าเช่าห้อง สารพัดค่าใช้จ่าย

หาได้เดือนชนเดือน บางเดือนโทรไปยืมเงินพ่อแม่ที่บ้านนอก

ผมบอกกับทั้งสามคนว่า… ถ้าไม่อยากมีชีวิตแบบนี้

1. เลิกใช้ชีวิตแบบ (รสนิยมสูงรายได้ต่ำเสียที)

อย่ าทำอะไรเกินตัว อย่ าให้ความสำคัญกับวัตถุ มากกว่าคุณค่าของตัวเอง!!!

2. พัฒนาตัวเอง (เลิกเสือกเรื่องชาวบ้าน)

ไม่ต้องไปตาม ไม่ต้องไปคอ ม เ ม นท์ วิพ า ก ษ์ วิจ ารณ์ ตามประเด็ น ดราม่า…

เอาเวลาไปหาข้อมูลเรื่องทำมาหากินอาชีพที่ตัวเองสนใจ

3. ผมสอนให้มองเรื่องทำมาหากิน

ตั้งใจทำมาหากิน ฝึกฝนทักษะในเรื่องทำมาหากิน

เมื่อชำนาญแล้ว รู้จริงแล้ว ถนัดแล้วก็เหมือนว่ายน้ำเป็นแล้ว คำว่า… “เสี่ ย ง” ก็น้อยลง

เพราะการทำอะไรที่เราถนัด เท่ากับเราได้เปรียบ

พูดง่ายๆ ผมบอกให้เขาตั้งใจทำมาหากิน ศึกษาเรื่องทำมาหากิน

เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมีชีวิต เดือนช น เ ดือน

ไม่ต้อง แต่งตัวออกไปทำตาม คำ สั่ ง.. ใคร ?

ไม่มีใคร สนใจสักคน

ไม่มีใครทำตามสักคน

ทุกคนก็เลย…วนอยู่ที่เดิม

ไปทำงาน สิ้นเดือนรับเงิน จ่ายหนี้ฉลองกินชาบูต้นเดือน

กลางเดือนหมูกะทะ

ปลายเดือนต้มมาม่า ยอมแด ก.. มาม่า

เพื่อให้รถสวย เพื่อให้คนชมว่ารถตัวเองสวย!!

ยอมเป็นหนี้ เพื่อให้คนมองว่า.. ตัวเองมีทัดเทียมคนอื่น

ไม่เหนื่อยกันบ้างหรือไง…? กับสังคมหน้าก าก

(สังคมจอ ม ป ล อ ม)

ผมเหนื่อยแทน… นี่แหละสาเหตุที่ทำให้คนจำนว น

ไม่น้อย ลำบาก ยากจนและมีชีวิตที่ไม่มีความสุขเลย

และต้องเป็นแบบนี้ไปนานเท่านาน จนแก่..

ถ้าไม่อยากเป็นแบบนี้ ก็พัฒนาตัวเองซะ

ตั้งใจทำมาหากินซะ ความสำเร็จมันก็ง่ายๆแค่นี้เอง!!!


ขอบคุณบทความจาก. สิริทัศน์ สมเสงี่ยม