ทุกวันนี้คนรวย เยอะขึ้น แต่กลับไร้ศีลธรรมไร้ความสุขที่แจ่มใส

ทุกวันนี้คนรวย เยอะขึ้น แต่กลับไร้ศีลธรรมไร้ความสุขที่แจ่มใส

ทุกวันนี้เรามีตึกสูงขึ้น แต่ความอดกลั้นน้อยลง

เรามีบ้านใหญ่ขึ้น แต่ครอบครัวเรากลับเล็กลงเรามียาใหม่ๆมากขึ้น แต่สุขภาพกลับแย่ลง

เรามีรายได้สูงขึ้น แต่ศีลธรรมกลับตกต่ำลงทุกบ้านมีคนหารายได้ได้ถึง 2 คนแต่การหย่าร้างกลับเพิ่มมากขึ้น

เรามีความรักน้อยลง แต่มีความเกลียดมากขึ้นเราไปถึงโลกพระจันทร์มาแล้ว แต่เรากลับพบว่าแค่การเปิดประตูทักทายเพื่อนบ้าน

กลับยากเย็นจงนั่งตรงระเบียงบ้านบ้างเพื่อ ชื่นชมกับการมีตัวตนอยู่ของคนรอบข้าง

จงใช้เวลากับครอบครัว เพื่อนฝูง คนที่รักให้มากขึ้นกินอาหารให้อร่อยไปเที่ยวในที่ที่อยากจะไปชีวิตคือ

โซ่ห่วงของนาทีแห่งความสุข ไม่ใช่เพียงแค่การ อยู่ให้รอดเสื้อผ้าสวยๆที่หมกอยู่ในตู้ เอามาใช้เสียน้ำหอมดี ๆ

ที่ชอบ จงหยิบมาใช้เมื่ออยากจะใช้เอาคำพูดที่ว่า “สักวันหนึ่ง” ออกไปเสียจากพจนานุกรม

บอกคนที่เรารักทุกคนว่า เรารักพวกเขาเหล่านั้น แค่ไหนอย่าผลัดวันประกันพรุ่ง ที่จะทำอะไรก็ตามที่ทำให้เรามีความสุขเพิ่มขึ้น

ทุกวันทุกชั่วโมงทุกนาที มีความหมายเราไม่อาจรู้เลยว่าเมื่อไรมันจะสิ้นสุดลง

เตือนสติได้ดีมากอ่านกี่ทีก็ชอบเรื่องเล่า ต้นไม้แก่ขอฝนต้นไม้แก่ ขอฝนจากเมฆก้อนน้อย เมฆก้อนน้อยตอบเพียงว่า..

“น้ำฝนมีอยู่น้อย กลัวว่ามันคงจะไม่พอ …ให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจ”

วันต่อมาเมฆก้อนน้อยก็ยังคงบอกเช่นเดิม

“มันน้อยไปจึงไม่พร้อมที่จะให้” เมฆก้อนน้อยจึงออกเดินทาง และ พยายามสะสมฝนเพื่อที่จะให้มันมากพอ

พอที่จะทำให้ต้นไม้แก่ได้ชื่นใจเมื่อมีปริมาณมากพอ เมฆน้อยจึงกลับมาแต่สิ่งที่พบข้างหน้า มีเพียงกิ่งไม้แก่

ที่แห้งแล้งเมฆน้อยได้แต่ร้องไห้แล้วถามว่าทำไม ความพยายามของฉันไม่มีค่าเลยเหรอชายหนุ่มที่นั่งใต้ต้นไม้ จึงได้แหงนหน้าบอกเมฆน้อยไปว่า

“การที่เราจะให้อะไร แก่ใครสักคนที่เรารัก”

“มันไม่ต้องรอให้มากพอ หรือ รอความพร้อมอะไรหรอก”

ให้เท่าที่มีก็ทำให้คนรับได้ชื่นใจความพยายามเป็นสิ่งที่ดี แต่มันก็มีเวลาเป็นเงื่อนไขอย่าเก็บของดี ๆ ไว้โดยอ้าง

ว่าเพื่อใช้โอกาสพิเศษ…เพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิตอยู่คือโอกาสที่พิเศษสุดแล้ว…อย่าไปรอให้รวยถึงจะทำอะไรให้คนที่เรารัก

อย่าไปรอให้พร้อมถึงจะทำอะไรให้คนที่เรารักเพราะคนที่เรารัก อาจไม่มีเวลามากพอที่รอเราก่อนที่ต้นไม้แก่จะจากไป

เขาฝากบอกเธอไว้ว่าถ้าเห็นเธอผ่านมา ให้บอกเธอว่า..เขารักเธอเมฆน้อยได้แต่หลั่งน้ำตา

ออกมาเป็นเม็ดฝนอย่างไม่ขาดสายให้กับต้นไม้ที่ไม่มีวันแตกใบให้ได้เห็นอีกต่อไปตลอดกาล

ถ้าตอนนี้คุณคิดว่าคุณไม่มีเวลาที่จะมอบเรื่องราวเหล่านี้ให้คนที่คุณรักอ่าน แล้วคิดว่า

สักวันหนึ่งค่อยส่งคุณอาจจะไม่มีโอกาสนั้นก็ได้ใครจะรู้ใช่ไหม


ที่มา : bitcoretec