“แม่จ๋า” ทำไมพอโตขึ้น แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย

“แม่จ๋า” ทำไมพอโตขึ้น แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย

แม่จ๋า ทำไม แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอลูกหมาถามแม่หมาไม่หรอกจ๊ะ เมื่อเราโตขึ้น เราจะเหลือคนที่รักเราจริงๆ ต่างหากเราจะมากที่คุณภาพ ไม่ได้มากที่จำนวน เวลาจะคัดสรรคนที่เหมาะสมและมีคุณภาพไว้กับเรา

ถ้าเป็นมิตรที่เหลือ ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาพ และรักเราถ้าเป็นศัตรูที่เหลือ ก็จะเป็นศัตรูที่จะเป็นแรงผลักดันให้เราต่อสู้เพื่อ ที่จะก้าวหน้าต่อไป แม่หมาตอบพลางเดินนำต่อไป 

“แล้วถ้าวันหนึ่ง หนูโตพอที่จะเลือกทางเดินเองได้”

“แม่จะไม่ทิ้งหนูไปไหนใช่ไหม”

ลูกหมาถามต่อ เมื่อวันหนึ่งหนูเลือกทางเดินได้เองแม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆ หนูเหมือนเดิมแต่เมื่อหนูโตขึ้น หนูก็ต้องหาใครสักคน มาเดินข้างกายแม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลังแต่ยังคงเฝ้ามองหนูจนวันหนึ่ง ที่แม่วิ่งไม่ไหว แม่ก็จะหยุด แล้วมองหนูต่อไปหรือจนวันหนึ่ง ที่แม่ต้องจากไป แม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของหนูตลอดกาลชีวิต

คือการก้าวเดินไปข้างหน้า แต่หนูจงจำไว้ว่า การก้าวไปจะมีคุณค่าเราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้าข้างๆ หรือแม้แต่ข้างหลังเพราะนั่นคือพลั ง ทั้งหมดที่คอยผลักดันหนูให้ก้าวไปพร้อมกับพลั ง ของตัวหนูเองน้ำทะเลอาจทำให้รอยเท้าของเราจางหายไปแต่น้ำทะเลไม่อาจทำให้เราลืมว่า เรามาจากไหนและ มากับใครหรอกนะ

แม่หมาตอบและยิ้มให้ลูกหมา ลูกหมาไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลงแม่หมาสงสัยจึงถามว่า ทำไมเดินช้าจัง ลูกหมาส่งยิ้มหวานไปก่อนตอบไปว่า 

“ก็หนูอยากมีเวลา เดินกับแม่นานๆ ไง”


ขอขอบคุณ b i t c o r e t e c h